Na dzień dzisiejszy neodymowe magnesy są produkowane głównie na kontynencie azjatyckim. Podstawowym producentem i dystrybutorem tego typu produktów są Chiny, z uwagi na kontrolę większości złóż pierwiastków ziem rzadkich na świecie. Do wytwarzania przemysłowego magnesów stosuje się przede wszystkim dwa związki: Nd₂Fe₁₄B oraz Sm₂Fe₁₇N₂. Są to magnesyna bazie neodymu i magnesy nano krystaliczne, charakteryzujące się nie tylko najwyższym stopniem namagnesowania, ale również wysokim poziomem remanencji magnetycznej. Zastosowanie magnesów o dużej mocy jest bardzo różnorodne. Ważnymi rodzajami odbiorców stały się firmy z branży produkcyjnej, tworzące urządzenia elektryczne, elektroniczne, w szczególności firmy motoryzacyjne, wykorzystujące wysoko wydajne silniki elektryczne oraz hybrydowe. Do wytwarzania silników tego typu używa się neodymowych magnesów ze stopów z pierwiastkami ograniczającymi spadek wydajności magnesów w wysokich temperaturach takimi, jak dysproz (Dy) czy Terb (Tb). Dzięki użyciu wymienionych wyżej związków, znacznie powiększono magnetyczną koercję, a także wydajność całkowitą magnesów wykorzystywanych w aparaturze elektrycznej o większej mocy nominalnej. W USA od wielu lat prowadzi się naukowe badania przez powołany do tego celu Instytut Rare Earth Alternatives in Critical Technologies (REACT), zajmujący się opracowywaniem nowoczesnych materiałów. Kilka lat temu zostało przyznane 31,6 mln dolarów na finansowanie badań i projektów w ramach programu Rare-Earth Substitute, to znaczy możliwości wynalezienia związków mogących zastąpić metale ziem rzadkich jako zastępstwo dla pierwiastków występujących naturalnie, kontrolowanych przez rząd Chin.

Produkowanie magnesów na bazie neodymu opiera się na dwóch technologiach. W japońskich firmach stosowana jest technika spiekania proszków, a w USA popularna jest technika oparta na szybkim chłodzeniu. W zależności od oczekiwań i potrzeb, magnesy neodymowe można również wytwarzać przy użyciu dodatkowych pierwiastków, między innymi aluminium, galu albo miedzi. Przez takie połączenie da się regulować parametry magnetyczne samego magnesu, jego poziom wytrzymałości oraz odporność na wysokie temperatury . Można nawet sprawić, że struktura magnesu będzie odporna na działanie na szkodliwe warunki atmosferyczne, na przykład wodę, powodującą korodowanie żelaza. Za to ciągłe dopracowywanie procesów metalurgicznych przyczyniło się do opracowania nowych materiałowych stopów, które wpłynęły znacząco na podwyższenie temperatury Curie. Wykonany nowoczesną metodą produkcyjną magnes z neodymu, może uzyskać poziom namagnesowania przekraczający 1,6T, czyli dużo wyższe choćby od ziemskiego pola magnetycznego.

Silne magnesy neodymowe - jak powstały. Podczas kiedy naukowcy projektowali kolejne magnesy o dużej mocy na bazie samaru, w 1983 roku odkryto nieznane dotychczas magnetyczne cechy związku neodymu w połączeniu z żelazem oraz borem. Firma General Motors rok po odkryciu stworzyła związek o strukturze chemicznej Nd₂Fe₁₄B, w proporcji 6% boru, 15% neodymu oraz ponad 70% żelaza. Proces tworzenia mocnych neodymowych magnesów polega na dwóch metodach. Japoński zakład Sumitomo, znajdujący się w strukturach Hitachi, analogicznie jak procesie tworzenia magnesów na bazie samaru, wykorzystywał technikę spiekania odpowiednio przygotowanego proszku, dzięki czemu uzyskiwano magnes o pełnej gęstości.

W Ameryce silne magnesy neodymowe były tworzone w zakładach firmy GM metodą dynamicznego ochładzania stopionego proszku izotropowego. Czemu użycie boru, neodymu i żelaza dało znacznie lepsze rezultaty? Zastosowanie neodymu okazało się o wiele tańsze, niż związków samaru, a oprócz tego neodym ma znacznie lepsze parametry magnetyczne. Jednak jego temperatura Curie była zdecydowanie za niska, z tego też powodu podjęto decyzję o podniesieniu tej temperatury do 530°C. Taki poziom otrzymano dzięki dodaniu do składu magnesu neodymowego domieszki boru. Oprócz tego można też w dowolny sposób korygować charakterystykę magnetyczną, przez wprasowanie do magnesu dodatkowych związków, takich jak gal Ga, miedź Cu, niob Nb i glin Al.

Magnesy neodymowe często posiadają także w warstwy ochronne ochraniające przed rdzewieniem oraz mające zabezpieczające działanie przed szkodliwymi warunkami atmosferycznymi. Realizuje się to przez dodanie cieniutkiej warstwy miedzianej lub niklowej np. w uchwytach wykorzystywanych w poszukiwaniach, czyli silnych magnesach używanych do sprawdzania dna akwenów wodnych. Opracowywane są również bardziej zaawansowane magnesy neodymowe, a dzięki postępowi w technologii metalurgicznej proszków, konstruowane są nowe łączenia metali o podwyższonej koercji, jak też magnesy o znacznie wyższej temperaturze Curie i możliwości namagnesowania stopów, większej niż 1,6Tesli.

Neodymowe magnesy to dziś najpotężniejsze magnesy, jakie powstały do tej pory. Blisko 30 lat temu w Trinity College w Dublinie Michae Coey opracował nieznany dotychczas magnetyczny stop mający wzór Sm₂Fe₁₇N₂. Proces wytwarzania tego materiału opierał się o syntezę drobnego proszku samaru oraz żelaza, które sprasowane w mocnym polu magnetycznym razem z domieszką azotu, osiągnęły temperaturę Curie aż do 470°C oraz namagnesowanie na poziomie 0,9T. Nie osiągnięto tu wprawdzie parametrów neodymowych magnesów, jednak wymyślony stop faktycznie sporo przewyższał pierwsze magnesy oparte o ten pierwiastek. Koniec XX wieku przyniósł kolejne pomysły w zakresie magnesów o dużej sile oraz technik ich produkcji.
Opracowany został materiał i strukturze nano-krystalicznej, składający się z ziaren o średnicy mniejszej niż 100 nm. Odkryte w czasie badań ziarna nano-kryształów, w odróżnieniu od do struktury monokrystalicznej oddzielone są od siebie o wiele większymi granicami o dużo większej mocy powierzchniowej oraz nieuporządkowanej strukturze. Poprzez zastosowanie, na etapie spiekania stopów pierwiastków z grupy ziem rzadkich razem z dodatkiem żelaza, cechują się dużą wartością remanencji magnetycznej. Bardzo dobre parametry magnetyczne biorą się też z jednej istotnej rzeczy, to znaczy połączenia magnetycznych momentów żelaza z neodymem. Możliwe będzie dzięki temu świetne namagnesowanie przedstawianych magnesów.

W pierwszej kolejności podstawowymi odbiorcami magnesów są podmioty sprzedające urządzenia elektryczne, elektroniczne, pomiarowe, podmioty zajmujące się motoryzacją czy też wytwarzające rozmaite maszyny przemysłowe. Siłę magnetyczną bardzo również ceni branża meblarska, oferująca odzież, w szczególności związana z ubraniami medycznymi, firmy produkujące zapięcia do portfeli oraz torebek oraz branża reklamowa.

Pierwsze badania oraz testy nad nowoczesnymi materiałami jakie można by było wykorzystać do wytwarzania bardzo mocnych magnesów miały swój początek ponad 50 lat temu. Wtedy to właśnie dwóch badaczy G. Hoffer oraz K. Strnat z Air Force Materials Laboratory w Dayton, rozpoczęli badania nad nowymi materiałami, zrobionymi z metali należących do grupy zwanej metalami ziem rzadkich. W początkowym okresie pierwsze stopy metali, jakie zamierzano wykorzystać do stworzenia silnych magnesów, opierały się o kobalt, żelazo oraz kilka lantanowców, do jakich można zaliczyć: cer Ce, prazeodym Pr, neodym Nd, samar Sm, lantan La i itr Y. Lantanowce, które zostały wymienione wykazują nietypowe zdolności, takie jak magnesowanie do dużych wartości, lecz problemem była niska temperatura Curie. Obecnie tworzone magnesy neodymowe o dużej sile mają w składzie prócz żelaza także domieszkę odpowiednio dobranych lantanowców, co im zapewnia wysoki poziom anizotropii magneto-krystalicznej, a oprócz tego dokłada się do nich kilka procent kobaltu w celu podwyższenia całkowitej temperatury Curie. Magnesy neodymowe udało się opracować w 1970 roku wykorzystując samar w formie sproszkowanych ziaren wraz z kilkoma dodatkowymi lantanowcami. Stworzono nieznany dotychczas, magnes o dużej mocy SmCo₅. Proces opierał się na ukierunkowaniu drobinek rozdrobnionego stopu w polu magnetycznym podczas spiekania. Tworzenie gotowych magnesów było realizowane w temperaturze powyżej 1100°C wraz z ostatecznym wyżarzanie w temperaturze o 250°C niższej. Finalnym etapem tworzenia silnego magnesu było namagnesowanie materiału w polu magnetycznym 2T. Przez taką technologię temperatura Curie nowatorskich magnesów podwyższyła się do 745°C.