Aktualnie wytwarza się neodymowe magnesy głównie w Azji. Podstawowym wytwórcą oraz dostawcą takich wyrobów są Chiny, z uwagi na kontrolę większości złóż pierwiastków ziem rzadkich na świecie. W przemysłowej produkcji magnesów o dużej mocy stosuje się przede wszystkim dwie grupy związków: Sm₂Fe₁₇N₂ oraz Nd₂Fe₁₄B. Są to magnesyna bazie neodymu oraz magnesy nano krystaliczne, charakteryzujące się nie tylko wysokim namagnesowaniem, ale również wysoką remanencją magnetyczną. Wykorzystanie magnesów o dużej mocy jest bardzo szerokie. Najważniejszymi rodzajami odbiorców są przedsiębiorstwa z branży produkcyjnej, wytwarzające urządzenia elektroniczne i elektryczne, szczególnie firmy motoryzacyjne, stosujące wydajne silniki elektryczne i hybrydowe. Do wytwarzania takich silników używa się neodymowych magnesów ze stopu z pierwiastkami zmniejszającymi spadki wydajności magnesów w podwyższonych temperaturach takimi jak na przykład Terb (Tb) oraz dysproz (Dy). Poprzez zastosowanie wymienionych wyżej związków, poprawiono w znacznym stopniu magnetyczną koercję i wydajność całkowitą magnesów stosowanych w aparaturze elektrycznej o wysokiej mocy nominalnej. W USA już od kilkudziesięciu lat prowadzi się specjalistyczne badania przez specjalnie do tego celu powołany Instytut Rare Earth Alternatives in Critical Technologies (REACT), zajmujący się opracowywaniem alternatywnych materiałów i stopów. Przed kilku laty zostało przyznane prawie 32 miliony dolarów na wspieranie zaawansowanych projektów w programie Rare-Earth Substitute, to znaczy możliwości wynalezienia związków zastępujących metale ziem rzadkich jako zastępstwo dla naturalnych złóż pierwiastków, kontrolowanych przez rząd Chin.

Wytwarzanie magnesów na bazie neodymu opierało się na dwóch metodach. W Japonii używana jest metoda spiekania proszków, a na terenie Stanów popularna jest technika opierająca się o szybkie chłodzenie. W zależności od potrzeb, magnesy z neodymu można również wytwarzać poprzez zastosowanie dodatkowych domieszek, na przykład aluminium, galu albo miedzi. Przez takie domieszki można w szerokim zakresie kontrolować magnetyczne parametry samego magnesu, jego zakres wytrzymałości, a także możliwość pracy w wysokich temperaturach . Można nawet sprawić, że struktura magnesu będzie odporna na niekorzystne atmosferyczne warunki, na przykład wodę, powodującą zmiany korozyjne. Za to systematyczne dopracowywanie metalurgii proszków doprowadziło do opracowania różnego rodzaju materiałowych stopów, które wpłynęły znacząco na podniesienie temperatury Curie. Wytwarzany nowoczesną metodą produkcyjną magnes neodymowy, uzyskuje namagnesowanie na poziomie 1,6T, czyli znacznie większe chociażby od pola magnetycznego Ziemi.

W pierwszej kolejności głównymi odbiorcami silnych magnesów są firmy wytwarzające urządzenia elektryczne, elektroniczne, pomiarowe, przedsiębiorstwa motoryzacyjne czy wytwarzające rozmaite przemysłowe urządzenia. Siłę magnetyczną ceni też od dawna branża meblarska, odzieżowa, szczególnie związana z ubraniami medycznymi, podmioty oferujące zamykania do galanterii, a także marketing i reklama.

Pierwsze znane testy oraz badania nad stopami które mogłyby się nadawać do wytwarzania magnesów o dużej mocy rozpoczęły się ponad 50 lat temu. Właśnie w tamtym okresie naukowcy K. Strnat oraz G. Hoffer z Air Force Materials Laboratory w Dayton, postanowili rozpocząć pracę nad materiałami magnetycznymi, wykonanymi z metali należących do ziem rzadkich. Na początku badań badane stopy metali, które planowano zastosować do wytwarzania mocnych magnesów, były oparte na bazie żelaza, kobaltu oraz lekkich lantanowców, do jakich można zaliczyć: cer Ce, prazeodym Pr, neodym Nd, lantan La, itr Y oraz samar Sm. Te mało znane metale wykazują szczególne cechy, takie jak silne namagnesowywanie, jednak posiadały bardzo niską temperaturę Curie. Dzisiaj produkowane mocne neodymowe magnesy w swoim składzie posiadają obok żelaza także domieszkę odpowiednio dobranych lantanowców, zapewniając im wysoki poziom anizotropii magneto-krystalicznej, a oprócz tego dokłada się do nich kobalt żeby podnieść poziom temperatury Curie. Magnesy neodymowe udało się opracować w 1970 roku ze sproszkowanych ziaren samaru wraz z innymi związkami z grupy lantanowców. Stworzono pierwszy na świecie, magnes o dużej mocy SmCo₅. Samą produkcję oparto na ukierunkowaniu ziaren stopu w formie proszku w polu magnetycznym podczas spiekania. Wypiekanie wyprasek wykonywano w warunkach temperaturowych około 1120°C przy końcowym wyżarzaniu w temperaturze o 250°C niższej. Ostatecznym z etapów produkowania silnego magnesu było namagnesowanie materiału w wysokim polu magnetycznym 2T. Przez taką technologię temperatura Curie prototypowego magnesu podwyższyła się do 745°C.

Mocne magnesy neodymowe - jak zostały wymyślone. W czasie kiedy naukowcy projektowali następne silne magnesy oparte o samar, w 1983 roku odkryto interesujące cechy neodymu w połączeniu z żelazem oraz stalą. Firma General Motors rok po odkryciu stworzyła nowy związek o strukturze chemicznej Nd₂Fe₁₄B, w proporcji ponad 70% żelaza, 15% neodymu, 6% boru. Technologia produkowania silnych magnesów neodymowych wykorzystuje dwie metody. Zakład Sumitomo z Japonii, będący w grupie Hitachi, podobnie jak przy magnesach smarowych, używał metody spiekania sproszkowanych materiałów, przez co otrzymywano gęste magnesy.

W Ameryce silne magnesy neodymowe były tworzone w firmie General Motors sposobem dynamicznego schładzania upłynnionej mieszaniny proszków. Dlaczego wykorzystanie żelaza, neodymu i boru okazało się o wiele bardziej wydajne? Użycie neodymu okazało się o wiele tańsze, niż w przypadku samaru, a oprócz tego neodym charakteryzuje się znacznie lepszymi parametrami magnetycznymi. Niestety jego temperatura Curie nie była na odpowiednim poziomi, dlatego podjęto decyzję o podniesieniu tej temperatury do 530°C. Tak wysoki poziom otrzymano dzięki dodaniu do składu magnesu neodymowego boru. Dodatkowo da się też w dowolny sposób modyfikować charakterystykę magnetyczną, poprzez wprowadzenie do magnesu pomocniczych pierwiastków, takich jak gal Ga, miedź Cu, niob Nb oraz glin Al.

Magnesy neodymowe wyposażane są też w powłoki ochraniające przed rdzewieniem i mające zabezpieczające działanie przed szkodliwymi warunkami atmosferycznymi. Wykonuje się to poprzez dołożenie cieniutkiej warstwy niklu lub miedzi np. w w wykorzystywanych do poszukiwań uchwytach, czyli magnesach używanych do sprawdzania dna jezior, rzek i mórz. Opracowywane są również nowe magnesy neodymowe, a przez ciągły postęp w technologii metalurgicznej proszków, wymyślane są nieznane wcześniej łączenia metali charakteryzujące się zwiększoną koercją, jak też magnesy o znacznie wyższej temperaturze Curie i możliwości namagnesowania stopów, większej niż 1,6Tesli.

Neodymowe magnesy to na dzień dzisiejszy najsilniejsze magnesy, jakie udało się do tej pory stworzyć. Blisko 30 lat temu w Trinity College w Dublinie naukowiec Michael Coey wymyślił nieznany dotychczas magnetyczny stop mający wzór Sm₂Fe₁₇N₂. Jego proces wytworzenia był realizowany w syntezie proszków samaru oraz żelaza, które poddane sprasowaniu w polu magnetycznym o dużej mocy razem z domieszką azotu, osiągnęły temperaturę Curie aż do 470°C oraz poziom namagnesowania 0,9T. Nie są to wyniki zbliżone do poziomu neodymowych magnesów, ale wymyślony materiał faktycznie sporo przewyższał pierwsze z magnesów wykorzystujących ten pierwiastek. Koniec XX wieku przyniósł następne pomysły w zakresie silnych magnesów oraz metod ich tworzenia.
Opracowano stop posiadający nano-krystaliczną strukturę, składający się z mikroskopijnych ziaren o rozmiarze mniejszym niż 100 nm. Odkryte w czasie badań ziarna nano-kryształów, w odróżnieniu od do struktury monokrystalicznej są od siebie oddzielone przestrzenią o wyższym napięciu powierzchniowym i mniej uporządkowanej strukturze wewnętrznej. Dzięki zastosowaniu, podczas produkcji mieszaniny pierwiastków z grupy ziem rzadkich w połączeniu z dodatkiem żelaza, charakteryzują się wysoką remanencją magnetyczną. Tak dobre właściwości magnetyczne wynikają również z jednej rzeczy, to znaczy połączenia magnetycznych momentów żelaza oraz neodymu. Jest dzięki temu możliwe bardzo dobre namagnesowanie magnesów neodymowych.